تخته سیاه
هر چه هم که تلخ باشد این دنیا، دیشب و امروز را باید جشن گرفت. باید پای شادی و اُمید بر زمین کوفت. که برای خستهگان از جور زمانه و بیداد بیدادگران، تنها اُمیدِ آمدن اوست که مایهی زندهگانی است...
اُمید که بیاید و آزادی را، عشق و دوستی را، عدالت و حقطلبی را، غربت را، تمام خوبیهای ذات به فراموشی رفتهی انسان را، معنا سازد... که ما را چاره، تویی ...
نوشته شده توسط مصطفی حکیمی در جمعه 88/5/16 و ساعت 12:59 عصر | نظرات دیگران(بدون)
